Interview
“Veel mensen onderschatten een oud-Mavoleerling”

“Veel mensen onderschatten een oud-Mavoleerling”

Doorzetters zijn het. Geboren studenten die niet opgeven. Eens in de zoveel tijd hoor je het verhaal van iemand die zich vanaf het VMBO heeft opgewerkt tot de universiteit. Een reis die getekend is door vallen en opstaan, vooroordelen en tegenslagen. In de rubriek ‘de ladder’ vertellen ze hun verhaal. Via een oproep op Instagram vond ik Marissa van de Kreke, een Zeeuwse die sinds dit jaar geschiedenis studeert aan de Utrechtse universiteit.

“Ik ben begonnen met vier jaar Mavo, waar ik gelijk twee jaar Havo achteraan heb geplakt. Na het halen van mijn Havodiploma hebik twee jaar een HBO-studie gedaan en mijn propedeuse gehaald. Sinds dit jaar ben ik begonnen met een studie geschiedenis aan de Utrechtse universiteit.

Ik zeg vaak voor de grap dat ik vanbinnen nog steeds een Mavoleerling ben. Ik ben echt veel meer van de filmpjes en praktijklessen dan droge theorie. Daarom moet ik echt mijn best doen om stof te begrijpen, maar ik heb altijd gevonden dat je zo ver door moet leren als mogelijk is. Elke nieuwe stap vraagt soms wel om een andere manier van denken. Als Mavoleerling kon ik een uur voor de toets beginnen met leren, maar op Havo kwam ik er al snel achter dat dat niet zo makkelijk meer gaat. Bij vakken zoals geschiedenis werd veel meer inzicht gevraagd, terwijl ik op Mavo gewoon feitjes moest leren. Dat was even schakelen. Als je het eenmaal doorhebt, is het prima te doen.

Na mijn Havo-opleiding ben ik gaan studeren om leraar geschiedenis te worden, maar ik kwam er al snel achter dat ik dat niet zo leuk vond. Geschiedenis is iets waar ik heel gepassioneerd over ben, maar de leerlingen zaten er vaak als zoutzakken bij. Dat vond ik totaal niet motiverend. Daarom heb ik al snel besloten dat ik mijn propedeuse wilde halen en daarmee de stap naar de universiteit te maken.

Ik merk wel dat veel mensen je als oud-Mavoleerling onderschatten. Ik krijg van vriendinnen best vaak de vraag of het allemaal wel lukt en of het niet veel te moeilijk is. Toch haal ik dit jaar bijna alles. Dat voelt heel goed natuurlijk. De manier van leren op de universiteit ligt me veel beter. Minder tentamens en meer werkstukken, dus ook meer praktijk. Op het HBO waren het bijna alleen maar tentamens. Dat jaar heb ik ook echt met mijn muis op de uitschrijfknop gezeten. Van mijn eerste tentamenweek had ik namelijk niks gehaald en ik vroeg me echt af waar ik eigenlijk aan begonnen was. Gedachten als ‘misschien kan ik helemaal geen HBO’ en ‘Ik had gewoon MBO moeten doen’ spookten door me heen.

Hetzelfde had ik een paar weken geleden. Mijn eerste tentamen op de universiteit was onvoldoende en dezelfde gedachten gingen door me heen. Tot nu toe is het gelukkig bij gedachten gebleven en zet ik door. Dat komt ook door de steun van mijn ouders en tweelingzus. Daarnaast heb ik aan leraren veel steun gehad. Vooral op Mavo zeiden de leraren vanaf het begin dat ik een stapje hoger wel aan zou kunnen, wat me vooruit heeft geholpen. 

Tegen de leraar die mij in groep 8 een Mavoadvies gaf heb ik wel wat wroeging. Ik lag op de basisschool niet zo goed in de groep en was altijd het stille meisje. Ik merkten dat leraren me al vroeg in de gaten hielden qua niveau en me het liefst zouden laten zitten, zodat ik naar een andere groep kon. Ik heb veel last van dyscalculie, waardoor ik heel veel moeite heb met rekenen en cijfers. Daardoor had ik vaak lage scores op rekenen en wiskunde. Ik ben altijd boos geweest dat ze alleen naar mijn resultaten hebben gekeken en niet naar mij. Dat had veel tijd gescheeld, maar ik vind het stapsgewijze eigenlijk wel fijn. Als ik mijn verhaal aan iemand vertel zijn ze altijd onder de indruk. Voor mijn gevoel gaat het een beetje vanzelf. Je rolt van het een in het ander.”

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *